De reis van dit leven begon voor mij in het Limburgse Tegelen, in een levendig gezin van vijf kinderen. De oudste, die we hebben helaas nooit mogen leren kennen. Zijn aanwezig is weliswaar niet fysiek maar ook hij maakt deel uit mijn van avontuur. Ons huis was een plek vol dynamiek, waarin jeugdzorg vaker over de vloer kwam. Wat me het meest bijbleef, was het gevoel erbuiten te staan. Wij werden naar boven gestuurd zodra jeugdzorg er was. Geen uitleg, geen betrokkenheid. Het maakte me vroeg bewust van wat het met een kind doet als je geen deel mag uitmaken van wat er speelt binnen je eigen gezin.
Lorem Ipsum has been the industry’s standard dummy text ever since the 1500s.
Misschien is het daarom wel dat ik nu in mijn werk altijd het hele systeem probeer mee te nemen. Iedereen verdient het om gezien en gehoord te worden iets wat ik vroeger wel eens gemist heb.
Als kind wilde ik kapster worden. Dus koos ik op de middelbare school voor het praktijkvak uiterlijke verzorging. Binnen no time wist ik: dit is het niet. Al dat gefriemel aan mijn gezicht, haar en wenkbrauwen maakte me gek. Ik voelde geen passie, geen plezier. Maar stoppen mocht niet: ik had gekozen, dus moest ik door. Twee lange jaren volgden. Toen mijn jonge meisjes droom in duigen viel, moest ik mezelf opnieuw uitvinden.
Na de middelbare school koos ik zonder duidelijke richting voor de SPW. Iets met mensen, dat voelde in ieder geval goed. Rond mijn zestiende liep ik stage in het onderwijs, en toen gebeurde het. Ik wist: dít wil ik. Ik schreef me in voor de Pabo en rondde de opleiding in 3,5 jaar af, inclusief een stage in Griekenland die me dwong om écht op eigen benen te staan. Daar ontdekte ik wat ik allemaal in me had. Na mijn afstuderen begon ik vol enthousiasme in het Voortgezet Speciaal Onderwijs. Ik vond er mijn plek, mijn flow, mijn vuur. Wat genoot ik hier van.
De eerste jaren had ik de ruimte om op mijn manier les te geven. Ik mocht echt met de kinderen zijn op persoonlijk, sociaal en emotioneel vlak. En dat is waar mijn kracht ligt. Maar het systeem veranderde. Steeds meer administratie, cijfers, doelen, toetsen. Minder tijd voor het kind achter de leerling. Ik merkte dat mijn energie wegvloeide, mijn vuurtje doofde. Het plezier verdween. Toch hield ik vol. Ik stapte over naar het kleuteronderwijs in de hoop daar weer terug te vinden wat ik kwijt was. Maar ook daar botste ik tegen hetzelfde systeem.
Na bijna tien jaar onderwijs knapte er iets. Mijn lijf trok aan de noodrem. Ik kreeg een burn-out en bleef toch werken. Want stoppen voelde als falen. Werken werd mijn vlucht. Tot het echt niet meer ging. Midden in de coronatijd kon ik op een dag mijn eigen voordeur niet meer openen. Ik moest me noodgedwongen ziekmelden.
In diezelfde periode verloor ik onze tweeling, Piet en Sara. Een miskraam die mijn wereld op z’n kop zette. Het verdriet was rauw. Onbegrijpelijk. Waarom hield mijn lijf hen niet vast? Ik was boos. Intens verdrietig. En tegelijk wist ik: als ik ooit de moeder wil zijn die ik wil zijn, dan moet ik nu iets doen. Ik met aan de slag met mezelf.
Ik begon een intens proces. Therapie. Paardencoaching. Ik volgde zelf een opleiding tot paardencoach, elke keer heen en weer naar Zeeland. Daar werd ik geconfronteerd met oude pijn en nieuw verlies, maar óók met mijn kracht. De samenwerking met het paard bracht iets teweeg wat geen enkele praatsessie eerder had gedaan. Zonder woorden zakte ik in mijn lijf. Ik voelde wat ik zo lang had weggeduwd.
En ik wist: dit wil ik doorgeven. Dit werkt. Dit doet echt iets. Na mijn opleiding kwam aromatherapie op mijn pad. In eerste instantie stond ik er sceptisch tegenover. Tot ik het ging gebruiken. De oliën lieten me huilen zoals ik in tijden niet gehuild had. Het smeren werd een ritueel, een troost. Mijn verdriet maakte langzaam plaats voor zachtheid. Voor dankbaarheid. Piet en Sara waren niet alleen verlies. Ze waren ook het begin van iets nieuws.
Zij brachten Pure Spirits tot leven: Pure, voor Piet. Spirits, voor Sara. Hun ziel leeft voort in mijn werk.
Lange tijd werkte ik vanuit die energie: zacht, troostend, helend. Precies wat nodig was in mijn rouw en in die van de vrouwen die ik begeleidde. Maar daarmee was ook mijn bedrijf gebouwd op verdriet en trauma. Ik groeide en dat veranderde ook mijn werk.
Er kwam een punt waarop ik voelde: ik ben er niet meer alleen om op te vangen. Ik ben er ook om wakker te schudden. Om ruimte te maken voor kracht. Voor lef. Voor rouw én regie.
Ongetemd Jezelf ontstond vanuit die nieuwe laag. Een nieuwe energie, los van mijn tweeling, niet meer vanuit pijn maar vanuit kracht. Het staat voor leven buiten de lijntjes. Niet langer vanuit slachtofferschap, maar met het besef: dit is mijn leven, mijn lijf, mijn verhaal en ik kies ervoor om het te dragen maar het niet te laten beheersen.
En precies daarin begeleid ik je. Niet omdat ik alles al weet, maar omdat ik er zelf ben geweest. Ongetemd betekent niet wild of ongeremd, maar wel vrij. Echt. Aards. Rauw. Terug bij jezelf, zonder pleasen of aanpassen. Je pakt het stuur weer terug. Niet ondanks wat je hebt meegemaakt, maar precies daardoor.